Struinen en het gebaande pad
door Jettie van den Houdt
Alweer een boek over de gunstige effecten van wandelen. Ditmaal van een Ierse neuro-wetenschapper Shane O´Mara. Wat me vooral trof in de bespreking van zijn boek was zijn opmerking dat 2x per week naar de sportschool lang niet zo´n gunstig effect heeft op onze gezondheid dan elke dag een paar keer gaan wandelen. Nou dan gaan we op de maandagochtend maar eens niet naar de sportschool maar de uiterwaarden in. Tijdens de laatste filosofische wandeling had ik gezien dat er veel vogels op de nevengeul zaten en die wilde ik van dichterbij gaan bekijken. En dan naar de rivier gaan is altijd leuk.
Natuurlijk koos ik niet voor het gebaande pad maar begon vol goede moed aan een struin avontuur over een modderige weg. De eerste poging liep al na enkele meters vast. In mijn eentje zag ik het toch niet zitten om verder te lopen. Dan maar terug en een andere ingang proberen. Die leek beter begaanbaar. Ik strompelde en gleed me een weg door de modder en kwam bij de nevengeul aan. Daar bleef ik echter met mijn linkervoet vast zitten. Mijn hoge bergschoen verdween geheel in de modder. Met veel moeite trok ik me los uit die zuigende modder. Nog steeds in mijn eentje vond ik verder gaan toch iets te riskant. Ik zag geen toegankelijkere route richting vogels. Weer terug over dat modderige dijkje? Zucht, er zat niks anders op.
Groot Hoefblad
De moed begon me echt letterlijk in de schoenen te zakken. Nou ja zeg, je laat je toch niet door de eerste de beste tegenslag van je plan afbrengen? Kom op doorzetten! Dan maar over de gebaande weg. Die was nog een stukje lopen. Gelukkig werd mijn aandacht afgeleid van de teleurstelling dat het niet gelukt was naar allerlei bloeiende planten. Ik had al groot hoefblad gezien (de sneeuw op de foto is van een ander jaar) en paarse dovenetel. Nu zag ik madeliefjes, witte dovenetel, rode klaver, duizendblad, koolzaad, een gele composiet, een akkermelkdistel, ossentong…… en dat op 3 februari? De vraag is of ze al bloeien of nog.
Bijna bij de plek met de vogels ging het tot overmaat van ramp regenen. Kon er best nog bij ja. Gelukkig was de wind ook zeer sterk en was het weer snel over. Want mijn kijker is niet waterproof. De beloning voor al mijn ´ontberingen´ was de moeite waard. Zelden zo dichtbij gekeken naar smienten, wintertalingen, krakeenden, wilde eenden, bergeenden, kuifeenden en een zilverreiger.
Met een zeer voldaan gevoel zit ik dit relaas te typen. Het heeft me erg goed gedaan ook al heb ik de rivier uiteindelijk niet gehaald. Het hele proces geeft me ook inzicht in hoe dingen soms gaan. Hoezo ´out of de box´? Soms leidt het gebaande pad tot een veel beter resultaat. Om weer terug te komen op dat boek van de Ierse neurowetenschapper: ´Te voet. Hoe twee benen de mens verder brengen.` Hij wandelt zelf in de stad en denkt dat er wel wat meer onderzoek mag komen naar de positieve effecten van stadswandelen zoals er zijn over wandelen in de natuur. Wandelen vergroot onder andere ons probleemoplossend vermogen. Door te wandelen worden andere delen van je hersenen actief. Allerlei vage ideeën en halve gedachten die al in je onderbewuste zaten worden tot nieuwe combinaties samengevoegd, schrijft hij.
Mijn wandeling heeft bijvoorbeeld deze blog opgeleverd. Zou dat ook gelukt zijn als ik naar de sportschool was gegaan?
Bioloog, teamwandelcoach en opleider Jettie van den Houdt heeft vanaf najaar 2002 een bureau waar mens, natuur en communicatie samenkomen. Haar streven is dat iedereen weer zin, plezier en vertrouwen in leven en werk heeft, in verbinding met zichzelf, de ander én de natuur.
www.vandenhoudt-communicatie.nl
